7 Quick Takes Friday (1)

Na een paar jaar afwezigheid eens zien hoe het bevalt om ze weer op te starten. Een beetje iets persoonlijkere zaken, sommigen geloofsgerelateerd, anderen niet. Elke vrijdag zeven korte stukjes.

1. Afgelopen zondag legde Broeder Hugo zijn eeuwige geloften af in de handen van onze bisschop Gerard de Korte. Het was een feest om er bij te mogen zijn en ik ben intens dankbaar dat Onze Lieve Heer hem het gelukt heeft geschonken zijn roeping te horen en te kunnen volgen.
2. Op de vooravond van zijn professie werd de Akathistos-hymne, in het Nederlands, gezongen in de prachtige kluiskapel van Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin in Warfhuizen. Had dit nog niet eerder meegemaakt, en ik begreep dat het in het noorden ook niet bepaald een traditie is, maar ben blij gegaan te zijn. Het kathedrale koor zong echt mooi, en het was een uur fijne devotie.
3. Twee danslessen geleden leerden we een nieuw stukje bij de Samba. Over het algemeen heb ik eigenlijk nooit moeite een figuur onder de knie te krijgen, helemaal niet als het latin is. Die dansles leerde ik echter een klein lesje nederigheid doordat ik hard aan het klooien was en het pas afgelopen dansles goed lukte. Nieuw figuur bij de Quickstep afgelopen maandag ging een stuk makkelijker, vraag me echter niet om het voor te doen of uit te leggen, dan gaat het faliekant mis.
4. Sinds drie weken ben ik werkzaam in de kliniek en sinds deze week doe ik ook de opnames en de algemene patiëntenzorg van de opgenomen patiënten. Erg leuk, en de patiënten begin ik inmiddels ook wat beter te kennen. Ik moet echter nog leren hoe een afdeling te runnen, en het is echt nog even wennen aan en zoeken naar een efficiënte werkmethode. Dat er gisteren plotseling twee in plaats van één opname was hielp niet echt voor deze nieuweling. De papieren voor de bespreking van maandag heb ik dan ook maar mee naar huis genomen zodat ik in het weekend tenminste aan voorbereiden toe kom.
5. Nog één nachtje slapen, dan ga ik naar Night of the Proms in Ahoy samen met twee vriendinnen met wie ik ook afgelopen jaar geweest was. Volgens mij gaat het dit jaar mijn vierde of vijfde keer worden dat ik er bij ben. Ik heb er in ieder geval al erg zin in!
6. M’n lief heeft me afgelopen week twee keer verwend door te koken, waarbij ik gisteren een van m’n lievelingsgerechten voorgezet kreeg: een curry van krieltjes met uit, tofu, verse sperziebonen, kokosmelk en kurkuma. Smikkelsmikkel. Op een of andere manier is het bij ons echter zo dat de dingen die hij klaarmaakt ik over het algemeen erg lekker vind en hij wat minder, en omgekeerd (witlof en andere bittere groenten daargelaten waar daar gruwelt hij zo’n beetje van).
7. Een vriendin uit Zweden liet me de volgende clip zien, waar ik inmiddels al een paar dagen van aan het genieten ben. Enjoy:

Read Full Post »

Een stukje eigen verantwoordelijkheid – teveel gevraagd?

Wel of niet het eigen risico omhoog brengen, wel of niet de zorgpremie inkomensafhankelijk maken, zorgtoeslag al verrekenen met de zorgpremie of zo houden, vrije tandartstarieven, meer zorg van de tweede naar de eerste lijn, en zo kan je nog wel even doorgaan met de onderwerpen waar de politici met elkaar over in debat zijn, met name deze dagen. En met hen ook de rest van de bevolking.

In de aanloop naar de verkiezingen heb ik verscheidene partijprogramma’s doorgelezen en discussies gehoord, onder andere over bovengenoemde onderwerpen. Maar ondanks dat ik zelf in de zorg werkzaam ben, zou ik ook niet precies weten wat ik nou van alles moet vinden – hoewel ik wel zo mijn ideeën heb. Er zijn echter zaken die ik bijna dagelijks tegenkom maar nauwelijks terughoor in de discussies en verkiezingsprogramma’s maar die volgens mij er evenzogoed deel van uit zouden moeten maken.

Een voorbeeld ter illustratie: vanochtend tijdens een van de wekelijkse teambesprekingen werd een man met een en ander aan handletsel besproken. Hij is bij ons (de revalidatie) onder behandeling wat inhoudt dat er afspraken gemaakt worden voor therapieën, meestal een aantal keer per week, en dat deze therapie gemonitord wordt. De patiënt in kwestie zegt echter of af of komt gewoon niet opdagen, telefonisch contact opnemen heeft geen zin. Toch moeten we doorgaan met behandelen omdat je een behandelrelatie nou eenmaal niet zomaar mag stoppen, vooral niet daar het ook nog eens om aanzienlijk letsel gaat. Je kunt begrijpen dat dit best een aardige hoeveelheid geld kost (geplande uren die nu niet gebruikt worden, worden uitbetaald, besprekingen moeten uitgewerkt en verwerkt worden en telefoontjes gepleegd), zonder dat er vooruitgang geboekt wordt.

Een ander voorbeeld: geregeld heb ik op mijn spreekuur mensen die niet op komen dagen. Vaak staan deze mensen een aantal weken op de wachtlijst, waarbij het geregeld ook gaat om problematiek die vrij ingrijpend of hardnekkig is. Je zou denken dat ze dan wel zouden komen als het zo belangrijk is dat ze een doorverwijzing gevraagd hebben. Soms nemen mensen het fatsoen af te bellen, geregeld laten ze überhaupt niks van zich horen. Het gevolg? Niet alleen heb ik een (duur) uur dat ik ineens anders in moet vullen (wat op drukke dagen niet zo erg is, maar op rustige dagen vrij vervelend), ook moet de patiënt opnieuw ingepland worden (want ja, hij is nou eenmaal verwezen) wat dus een extra uur is. Daar bovenop wordt de wachtlijst die al lang is wat langer want in plaats van dat op de tweede tijd een nieuwe patiënt kan moet dezelfde patiënt die al eens ingepland is opnieuw ingepland worden.

En dan nog een laatste voorbeeld dat ik gisteren tegenkwam en geen uitzondering is: een patiënt die in therapie is, hulp wil, maar vervolgens zijn eigen ideeën heeft en zodoende de hulp van professionals niet aan wil nemen. Ik ben de laatste die zegt dat mensen geen eigen ideeën mogen hebben over wat goed en niet goed is, maar ga dan geen hulp vragen en dure therapieën en second opinions eisen waar je vervolgens toch van zegt dat ze niet kloppen.

De taak van de arts, van de zorgverleners, is om te zorgen voor de patiënt, te diagnosticeren en te behandelen. Dat is een grote verantwoordelijkheid, welke ze ook serieus moeten nemen en welke in principe ook toegankelijk moet zijn voor iedereen. De patiënt heeft mijn inziens echter ook een verantwoordelijkheid die best eens wat meer benadrukt mag worden: afspraken die staan nakomen of op tijd afbellen, als je toch geen hulp wilt deze niet vragen en daarnaast een stuk vertrouwen in en overgave aan de behandeling. Samen werken aan de gezondheid, met ieder een eigen verantwoordelijkheid.

Read Full Post »

De gayparade – gewoon niet serieus te nemen

Weinigen zullen er niet iets over gehoord of gelezen hebben: de gayparade in Amsterdam die gisteren plaatsvond. De jaarlijkse botentocht door de grachten van Amsterdam met allemaal halfnaakte mensen er op. De reden van de tocht: het bevorderen van de emancipatie van de homoseksuelen in ons land.

Nu heb ik op zich niks tegen de homofiele mens an sich. Ze zijn mijn medemensen net als de heteroseksuelen. Ik ben er dan ook helemaal voor dat we ze niet uit moeten schelden, verrot moeten slaan of levend verbranden zoals in sommige landen wel gebeurt. In dat opzicht kan ik me alleen maar scharen achter initiatieven om homoseksuelen als mens te laten zien.

Echter, dat is niet wat de gayparade uitdraagt. Halfnaakte mensen op een boot, promotend hoe geweldig, normaal en goed homoseksuele seks wel niet is, nee sorry, maar daarmee ridiculiseer je eerder dan dat je respect afdwingt. Om nog maar niet te spreken over het promoten en aanmoedigen van zondig gedrag.

De gayparade, niks meer dan een optocht van een beperkte groep homoseksuelen die zichzelf ridiculiseren en parodiëren en politici die strijden om wie de grootste homoknuffelaar is.

Wanneer men echt wil dat homofielen gewoon als normale mensen worden behandeld, laten we dan beginnen door iedereen met respect te bejegenen, zonder dat dat betekent dat zondigheid niet bespreekbaar is en andere meningen niet verkondigd mogen worden.

Read Full Post »

Schoenmaker, blijf bij je leest

Na zes jaar studeren ben ik inmiddels een aantal maanden afgestudeerd en aan het werk als basisarts, op het moment nog niet in opleiding tot specialist. Zes jaar om de basis van het vak een beetje te leren kennen: van celbiologie tot pathofysiologie van verscheidene aandoeningen (het ontstaan en mechanisme van ziekte) , van psychologie tot het leren doen van onderzoek en beoordelen van artikelen. Na zes jaar heb je aardig wat geleerd, en kan je als het goed is de basiszorg te kunnen uitoefenen. Centraal in dit alles staat de patiënt. Niet alleen hebben we zonder patiënten geen werk, maar iedere patiënt is anders, en iedere patiënt en klachten die diegene heeft moeten als uniek gezien en behandeld worden.

Zodra je echter de eerste stappen als arts gezet heb, kom je er achter dat alles wat je geleerd hebt daadwerkelijk “slechts” een basis is. Je weet van veel dingen een beetje, en bent blij dat er specialisten zijn (en huisartsen, bedrijfsartsen en alle andere specialisaties versta ik hier ook onder). Iedere basisarts gaat vroeg of laat specialiseren, en dat is maar goed ook. Want het menselijk lichaam is zo delicaat, zo bijzonder en ingewikkeld opgebouwd, en de pathofysiologie en behandeling van ziekte is divers en zodanig op de patiënt ingespeeld en tevens in blijvende ontwikkeling, dat de jaren specialisatie een minimale vereiste zijn om hier goed mee om te gaan.

Dat er vervolgens zorgverzekeraars en ministers zijn die mensen zonder medische opleiding op de stoel van de arts gaan zitten en uitmaken wat wel en geen goede behandeling is, is voor mij dan ook onbegrijpelijk. Controle op excessen in de zorg? Prima wat mij betreft. Maar daar is tegenwoordig geen sprake meer van. Artsen bepalen steeds minder hoeveel tijd ze aan een patiënt mogen besteden, wat ze wel en niet voor mogen schrijven, en zelfs of ze een patiënt wel of niet doorverwijzen of dat nou medisch noodzakelijk is of niet. Dat lijkt voor een steeds groter deel bepaald te worden door mensen die menselijke gezondheid, menselijke waardigheid en geluk uitdrukken in geld. Alle reclamespotjes ten spijt waarin ze zeggen dat dát het hen echt om de patiënt gaat en niet om het geld. Sorry beste verzekeraars en politici, maar zorg is meer dan geld.

Read Full Post »

Bedreiging van lichaam versus bedreiging van ziel

Ondanks dat je er in onze media relatief weinig over hoort, worden vele christenen over de hele wereld, bijvoorbeeld in het Midden-Oosten vervolgd. Vervolging om geloof, soms door het niet uit mogen oefenen van de baan die je wilt, geregeld ook door het leven te laten.

Een situatie die ik me eigenlijk niet voor kan stellen. Immers, ik leef in vrijheid: ik kan zelf bepalen wat voor geloof ik aanhang, wat ik draag, wat ik zeg, wat ik doe en laat. En er is – voor zover ik weet – niemand die mij naar het leven staat. Ik hoef niet bang te zijn dat wanneer er op mijn deur geklopt wordt ik mijn huis uit gesleurd wordt en gestenigd wordt omdat ik katholiek ben. Een vrijheid die vele medebroeders en –zusters graag zouden hebben en mogelijk ook van dromen.

Toch vraag ik me af voor wie het leven na dit aardse leven beter is. De vervolgde christenen leven elke dag voor God, zijn elke dag bereid voor Hem te sterven. Heel hun leven is op Hem gericht, wat voor bedreiging er ook voor hun neus staat. Wij in onze vrije samenleving daarentegen ondervinden weliswaar geen lichamelijke bedreiging vanwege ons geloof, maar wordt onze ziel deste meer bedreigd. Het ergste is misschien nog dat we dat vaak niet eens door hebben en onze ziel vaak al tot het randje van de afgrond gebracht is.

Wellicht dat ik spoken zie hoor, ik weet het niet, maar ik krijg meer en meer het gevoel dat we helemaal niet zo vrij zijn als we denken. Door allerlei invloeden van kleins af aan, zowel via mensen in ons leven als via allerlei media, zowel gewone als sociale, worden onze harten, onze zielen, weggevoerd van God, weggevoerd van de Waarheid. Soms door ogenschijnlijk onschuldige zaken, zoals een keer uitslapen op een zondag en daardoor de Zondagsmis missen omdat al je vrienden dat ook doen of een nog grotere auto willen hebben want daar maak je meer indruk mee, maar toch ook steeds meer door druk vanuit degenen die ons goed zouden moeten besturen, door het inperken van gewetensvrijheden, door het legaliseren van zaken die regelrecht indruisen tegen het geloof en als goed en barmhartig bestempeld worden.

Gestenigd, een dodelijke injectie, opsluiting? Nee, dat is (vooralsnog) niet ons lot. Lichamelijk hebben we weinig te vrezen. Onze ziel echter wordt constant met de dood bedreigd, en als we niet oppassen, ook daadwerkelijk om zeep geholpen. Laten we dus niet alleen bidden voor degenen die lichamelijk bedreigd worden (want dat is ook een zeer kwalijke en verdrietige zaak), maar ook voor onszelf, die leven in ogenschijnlijke vrijheid.

Read Full Post »

Seksuele revolutie en crisis: dweilen met de kraan open

Er zijn te weinig jongeren (straks) om voor voldoende geld voor de oudedag van de huidige ouderen te zorgen, te weinig jonge mensen die voor de toenemende kosten in de gezondheidszorg op kunnen draaien, te weinig jonge mensen om te kunnen zorgen dat er voldoende zorg geleverd kan worden, bepaalde noodzakelijke banen ook uitgevoerd worden.

Klagen over te weinig jonge mensen, een verschuiving van de leeftijdsverdeling in het land ten opzichte van tientallen jaren geleden, te weinig geld, maar wat doet men vervolgens? Men heeft op allerlei manieren gezorgd, en zorgt nog steeds, dat er relatief weinig nieuwe aanwas is en ook niet komt. Allereerst promoot men anticonceptie: zelf reguleren hoeveel kinderen je wilt passend bij hoeveel carrière je wilt maken en hoeveel luxe je zelf wilt hebben, uitstellen en dan vervolgens geregeld geen kinderen meer kunnen krijgen en dan met hele dure middelen proberen dat toch nog voor elkaar te krijgen. Daarnaast wanneer men dan zwanger is, wordt gezegd dat het als het niet past je het kind ook prima weg kan halen. Men stimuleert kleinere gezinnen door te korten op allerlei ondersteuning voor gezinnen, door het noodzakelijk te maken dat beide partners moeten werken en de kinderen duurbetaald naar de crèche gaan.

En niet alleen wordt dit allemaal gepromoot en gesteld als zijnde de ontwikkelde mens, de ontwikkelde samenleving, het wordt ook nog eens betaald van het geld dat we niet hebben: anticonceptie wordt namelijk voor een deel vergoed door de zorgverzekeraar, evenals IVF tot de leeftijd van circa veertig jaar, van overheidswege worden er campagnes gevoerd voor seksuele voorlichting waar seks vooral leuk moet zijn zonder dat er kinderen van komen, en abortus wordt door ons allemaal vergoed uit de AWBZ.

Misschien dat we eerst eens even kunnen kijken hoe we onszelf en onze zo geroemde ontwikkelde beschaving ten gronde richten, in plaats van te zeuren dat er geen geld en geen mensen zijn en ondertussen vrolijk doorgaan met het gevoerde afbraakbeleid wat alleen maar dweilen met de kraan open is.

Read Full Post »

Verkiezingen – hoe in vredesnaam te kiezen?

Over minder dan een week mag Nederland gaan bepalen welke partij volgens hen zou moeten regeren. Gisteren heb ik de kandidatenlijst gezien: negentien partijen en een veelvoud daarvan aan kandidaten. Negentien partijen, negentien verkiezingsprogramma’s dus, die je eigenlijk allemaal door zou moeten lezen om een weloverwogen keuze te maken. Nu wil de stomme pech dat ik daar geen tijd voor heb. En dus heb ik de achterkant van de lijst, op een na, maar gelijk geschrapt. Dan blijven er volgens mij nog tien partijen over. Nog steeds een pokkewerk dus.

Tenzij ik morgen plotseling m’n been breek en verplicht thuis moet zitten voor een tijdje, ga ik dat dus mooi niet doen. Mijn keus gaat net als die van veel Nederlanders er eentje worden gebaseerd op een paar standpunten, gevoel, en achtergrond. Ik ben a-politiek, van economie, veiligheid en meerdere dingen heb ik totaal geen kaas gegeten. Er is een reden dat ik de gezondheidszorg in ben gegaan en niet een van die richtingen. Op basis van dergelijke standpunten kan ik dus eigenlijk geen keuze maken, dat moet ik maar aan de mensen met “verstand van zaken” overlaten. Tussen aanhalingstekens, want het valt me op dat al die mensen met zogenaamd verstand van zaken allemaal wat anders zeggen.

Dan moet de keuze dus gemaakt worden op basis van andere punten. Ga ik daarbij voor het geloof dat de ruggengraat en het hart van mijn bestaan is, kies ik voor de waardigheid van het menselijk leven, kies ik voor christelijke waarden en daarbij voor een partij die klein is, maar wel een duidelijke identiteit heeft? Of kies ik voor een grotere partij die zegt dergelijke normen en waarden te representeren maar die zelfs het woord niet bij het papier kan voegen, voor een partij die qua vele standpunten haaks staat op mijn geloof en het mogelijk zelfs helemaal ingeperkt wil zien met een vrijheid van geloof en meningsuiting die ze in de praktijk af willen schaffen en dat al duidelijk hebben laten merken, naar die wel op andere gebieden erg goede punten hebben, soms beter dan de partijen die mijn geloof beter representeren? Maar als ik voor dat eerste kies, kan ik dat dan doen zonder pijn in het hart omdat die partijen expliciet het hart van mijn geloof aanvallen? Of vind ik dat minder erg dan de impliciete nog veel ergere beledigingen en onderuithalingen van dingen die mij het meest dierbaar zijn?

Het lijkt bijna wel een onmogelijke taak om een keuze te maken zonder dat die keuze je toch niet ergens een nare smaak over laat houden.

Toch kwam ik vanavond tot de conclusie ik het diep in m’n hart ergens wel degelijk weet wat in mijn ogen belangrijk is: wat is belangrijker dan stemmen voor het leven..al is het maar een hele kleine stem in dit land?!

Read Full Post »