Genade

Gewoon genade. Dat was deze mooie maandagavond van Maria Tenhemelopneming. Na een drukke dag kon ik op tijd naar huis komen om naar de Mis om 19u in Warfhuizen te gaan (onze eigen parochie heeft op deze dag alleen een Mis om 11u). Haasten, haasten, irritaties en boosheid naar mijn man. Gestrest in de auto. Bijzondere automobilist voor ons. Te laat aangekomen. Aargh. Van die gedachten dat hij toch eens zijn hersenen zou moeten gebruiken en dat het fijn zou zijn als Onze Lieve Heer hem dat eens duidelijk zou maken. Afijn, niet echt een ideale gemoedstoestand om bij de Mis te zitten.

Maar het moment dat ik over de drempel van de Kluis van Onze Lieve Vrouwe in Warfhuizen liep, was de boosheid weg. De irritatie en het verdriet weg. En was er alleen vreugde en dankbaarheid. Werkelijk een prachtige, ingetogen Mis gehad. In de Buitengewone vorm van de Romeinse Ritus nog wel. Prachtig blauw gewaad van de Pater (Beiers privilege), mooi gezang, echt heel devoot. Voor mijn kleine meid die ook mee was omdat ik haar nou eenmaal niet alleen thuis kon laten was het een beetje aan de late kant. Maar oh wat heeft ze zich goed gehouden. Sterker nog, ze is zelden zo lief geweest in de Mis. Wat heen en weer geloop, wat gebrabbel, maar over het algemeen enorm vrolijk en lief aanwezig. De bellen die gerinkeld werden op de vaste momenten in de Mis hadden helemaal haar aandacht. En het lege melkpak natuurlijk, want dat is superspeelgoed.

De terugweg was een stuk fijner dan de heenweg. Mooie lichte lucht, ritje door het platteland van Groningen.Elly en Rikkert op de achtergrond. En bij thuiskomst nog even heerlijk knuffelen met dochterlief. Na het live zien van het winnen van de gouden medaille van Sanne Wevers haar op bed gebracht. Haar lieve lijfje tegen me aan. Heerlijk warm, heerlijk lief. En zometeen komt manlief thuis. Die ga ik ook maar eens even goed platknuffelen.

Read Full Post »

Thuis in een van de huiskamers van het grote huis van de Rooms-katholieke Wereldkerk

Een aantal jaren geleden was ik bijna elk weekend aan het reizen door den lande: soms naar vrienden, soms naar activiteiten, maar ook om gewoon naar een Tridentijnse Mis te gaan. Dat betekende ook dat ik geen vaste plaats had om naar de Mis te gaan. Voorwaarde was een fatsoenlijke liturgie, waardoor ik ook hier in Groningen soms de Hoogmis verwisselde voor de Latijnse Mis twee uur eerder, simpelweg om niet in een gezinsmis terecht te komen. Thuis in de Wereldkerk, maar toch voortdurend op reis.

Toen ik echter moest kiezen tussen de weekenden doorbrengen met mijn vriend of bijna alle weekenden onderweg en hem zodoende amper zien omdat ik doordeweeks elders woonde, ben ik steeds meer de weekenden in Groningen door gaan brengen. Dit betekende ook bijna elke zondag in de Jozefkathedraal zitten. Probeerde ik in het begin nog de gezinsmissen te mijden, of verruilde ik de Hoogmis voor de studentenmis later op de dag omdat ik toen nog actief was in de studentenparochie, na een aantal maanden of misschien zelfs wat langer was ik eigenlijk wekelijks in de Hoogmis te vinden, gezinsmis of niet, irritaties over kleine dingen of niet. Hoeveel dat voor mij betekende werd me duidelijk toen ik gedurende een half jaar bijna de helft van de zondagen moest werken en daardoor niet om elf uur in de Mis kon zitten (hoewel ik weet dat de andere Missen in de parochie evengoed deel uitmaken van het parochieleven, dit is alleen dé Hoogmis voor mijn gevoel).

Deel uitmaken van een parochie, van een gemeenschapsleven. Ik had nooit echt beseft wat dat was, en hoe belangrijk het is. Contacten met medegelovigen, samen een gemeenschap opbouwen, elkaar steunen en plezier met elkaar maken, bijwonen van lezingen en catechesesessies, het is een even belangrijk onderdeel van het parochieleven als de liturgie. Dat laatste is ook belangrijk, en de zondagsmis is bron en hoogtepunt van ons christelijk (parochie)leven. Ik zal niet zeggen dat ik blij ben met alles wat er liturgisch gezien in onze parochie gebeurt, maar het is absoluut goed genoeg om me thuis te voelen in deze parochie. Ik zal nog wel verlangen naar meer traditie, meer een Mis zoals het oorspronkelijk bedoeld is, en dat betekent ook af en toe elders kerken. Maar mijn thuis is in deze fijne huiskamer van het grote huis van de Rooms-katholieke Wereldkerk.

Read Full Post »

Een wel heel bijzondere Tridentijnse Mis

Nog moe van de late dienst van de avond ervoor zat ik twee zondagen geleden op een tijdstip dat de meeste mensen nog in bed liggen, in de auto samen met m’n vriend en een gezamenlijke vriend van ons. Aan mij de taak om ons veilig en wel in Amsterdam te brengen, zodat we een unieke

Kardinaal Burke zegent de gelovigen tijdens de processie naar het priesterkoor toe.

gebeurtenis mee zouden kunnen maken: het bijwonen van de Mis opgedragen door Kardinaal Burk, en gepresideerd door Bisschop Punt.

Gelukkig is het dit noordelingetje gelukt om op de Ring van Amsterdam te manoeuvreren richting de Agneskerk, hoewel het met enige hartkloppingen en zweethanden gepaard ging.

En wat een gebeurtenis was het. Bij aankomst van de spanning voelbaar: gestressde priesters  en misdienaars, mensen die op en af liepen in de pastorie, het priesterkoor dat in gereedheid gebracht moest worden. Al een aantal weken zag ik uit naar weer een Tridentijnse Mis: de rust, de sacraliteit die daar zoveel vanzelfsprekender en voelbaarder zijn. Maar het was even wennen hoor. Of zoals m’n vriend later zei: het was wel echt een poppenkast, maar wat een poppenkast. Allemaal syboliek om niet alleen ons naar God te brengen, maar ook om God welgevallig te zijn. Net als het bij volk van Israël al ging, om God te danken en te vragen ons genadig te zijn, wat in het Canon zijn hoogtepunt bereikt.

Speciaal voor deze bijzondere gelegenheid waren er twee koren: het vrouwenschola en een koor dat een zesstemmige miscompositie zong. Ze zongen werkelijkwaar prachtig. Maar aangezien ik zelf helemaal knettergek word van meerstemmig en mijn hoofd al vrij snel reageert met hoofdpijn (naast het feit dat het Gregoriaans gewoon dé muziek voor de Mis is), werd ik hier niet bijster vrolijk van. Helaas leek het koor niet goed te weten wat de Mis en met name het canon inhoudt, aangezien ze vrolijk door de consecratie heen zongen en nog wat liederen aan het Sanctus vastplakten. Weg rust van het mooiste en heiligste gedeelte van de Mis.

Het Confiteor tijdens de voetgebeden.

Maar het was mooi, en bijzonder. Ik bedoel, hoe vaak komt er nou een Kardinaal de Mis celebreren hier in ons koude protestants-atheïstische kikkerlandje? Emotionele reacties? Jazeker, want geloof is ook emotie, maar altijd in samenhang met de ratio. En dat is precies wat in deze eeuwenoude Mis samenkomt. Ondanks mijn hoofdpijn, mijn teleurstelling en sommige in mijn ogen veel te uitgebreide en lang durende symboliek, is het een stap in de Waarheid, een aanraking me het Goddelijke.

En hoewel dit de Mis van alle eeuwen is en mijn hart daar ook naar uit gaat, merk ik toch een zekere gehechtheid aan de novus ordo. De gezinsmis van gisteren was echter wel even een iets te koude douche.

(Foto’s: © Wim Koopman – iMoose)

Read Full Post »

Credimus Bootcamp 2012 – Het Rijke Roomsche Leven

De afgelopen drie jaren heb ik samen met een aantal andere jongvolwassenen een zomerkamp ter verdieping van het Katholieke Geloof georganiseerd: Credimus Bootcamp. Hoewel er in veel bisdommen wel iets van jongerenwerk is, wilde een aantal jongeren toch wat meer verdieping, meer traditie. Ze merkten dat ze eigenlijk geen antwoord wisten op vragen die hun gesteld werden over ons geloof. Ja, waarom zouden ze überhaupt geloven, en als ze al geloofden, waarin dan en waarom? Zo werd in 2008 het allereerste Credimus Bootcamp georganiseerd – waar ik toen zelf overigens nog slechts twee dagen bij aanwezig was – en wordt komend jaar, 2012, het eerste lustrum gevierd.

Waarom zou je nou naar zo’n kamp gaan, wat houdt het eigenlijk in? Het een week dat een aantal katholieke jongvolwassenen van tussen circa de 18 en 35 samen ondergedompeld worden in het katholieke geloof, zoals we het vaak zelf zeggen. Een week samen de getijden bidden, dagelijks de Heilige Mis bijwonen – in zowel de gewone als de buitengewone vorm van de Romeinse Ritus – lezingen volgen van verschillende bekende en onbekende sprekers , samen de maaltijd genieten en praten over wat ons nou bezig houdt en hoe we ons geloof proberen vorm te geven in ons dagelijks leven. Een dagelijks leven waarin we hele diverse dingen doen: sommigen zijn student, anderen arts of zoekend naar hun roeping binnen het religieuze leven of het priesterschap. En als toetje ’s avonds Aanbidding. En een hoop gezelligheid soms tot diep in de nacht. Kortom, een week om kennis te maken met allerlei aspecten van het katholieke geloof, om je te laten wortelen in de Traditie, om jonge mede-katholieken te ontmoeten.

De vijfde editie zal plaatsvinden van 11 t/m 17 augustus 2012. Locatie is evenals de afgelopen twee jaar in Geffen (tussen Oss en ’s Hertogenbosch). Hoewel we je van harte aanbevelen de hele week mee te maken, is het ook mogelijk een of meerdere dagen aanwezig te zijn. Het thema voor komend jaar: het Rijke Roomsche Leven. Mocht je vragen hebben of al weten dat je mee wilt, mail dan gerust naar: credimusbootcamp@gmail.com.

(Met dank aan Mark en David voor de foto’s)

Read Full Post »